Herinneringen uit mijn soldatentijd als milicien. De opleiding.

Nadat ik het besluit van het RSC ontvangen had : aangewezen, geschikt voor de dienst, kon ik terug naar huis in afwachting van de oproeping onder de wapens ! Na de drie dagen in oktober 1960 kon ik mijn schooljaar als lesgever verder afwerken en kreeg ik in Juli 1961 het bevel en het treinticket voor Mechelen Nekkerspoel om mij te gaan melden in de Dossinkazerne op 1 Augustus voor het aanvatten van mijn legerdienst die één jaar zou duren.
Daar ik en velen met mij die dezelfde dag dezelfde richting uitgingen, toen helemaal niet wisten waar die kazerne gelegen was, namen we met een viertal soortgenoten bij aankomst een taxi, zodat we de kost voor de rit konden delen !
Het onbekende avontuur begon aan het historische gebouw met monumentale inrijpoort waar wij bij het wachtlokaal geïdentificeerd werden en een deel van onze vrijheid achterlieten, en dit voor welgeteld drie maanden ! Ik was mij op dat ogenblik helemaal niet bewust van wat mij buiten de opleiding administratieve dienst, die overigens tamelijk meeviel, allemaal boven het hoofd hing ! Het werd een verhaal met heel wat kanttekeningen !
Het begon met een samenkomst voor iedereen waarbij snel bleek dat het vooral ging om miliciens die heel wat jaren uitstel hadden gekregen, vooral om studieredenen, zodat de meesten een serieus diploma op zak hadden. Met de dokters werd de afspraak gemaakt dat ze voldoende vrij kregen om thuis hun praktijk verder te zetten, de beroepsvoetballers, ik herinner mij o.a. Wim Mertens van Lierse, kregen faciliteiten om de trainingen en matchen te kunnen meemaken, en zo werden ook nog allerlei inlichtingen meegegeven. Dan werden ook de taken en karweien voor de komende drie maanden uitgedeeld. En ik kan hierbij bevestigen, met de hand op het hart, dat de meest wilde soldatenverhalen waarbij een toebedeelde taak niets met de gestelde vraag te maken had, geen fabeltjes zijn maar de zuivere waarheid ! Het klonk hier dus ook van, wie onder jullie kan piano spelen, wie heeft er thuis een zus, wie is de jongste thuis, tot, wie kijkt graag tv ! Bij de categorie, wie is er getrouwd, hoorde ik dus thuis, en dat resulteerde in drie maanden refter-dienst, maar als tegenprestatie mochten wij elk week-end met congé, in tegenstelling tot de vrijgezellen die pas om de veertien dagen vrij kregen ! Die karwei bestond erin, driemaal daags, bestek klaarzetten, 's morgens en 's avonds boterhammen en toespijs op tafel plaatsen, 's middags de ketels met eten vooraan plaatsen en de jongens die aanschoven bedienen en achteraf afruimen en alles schoonmaken, afwassen met de hand, zodat alles klaarstond voor de volgende maaltijd, en dit voor 300 man, de Nederlandstaligen, de 300 Franstaligen zaten in de vleugel aan de overkant in de kazerne. Wij hadden zelf geen keuken, alles werd in grote ketels aangebracht met een leger camion en alles moest proper en ledig terug, dus niet alleen de restjes maar ook niet gebruikt voedsel, verpakt of niet, moest in de tonnen die wekelijks werden afgehaald door een varkensboer ! Het eten kwam van kazerne Baron Michel, ook in Mechelen, het opleidingscentrum TTR (Transmissietroepen). Daardoor moesten we wel vroeger vertrekken naar de refter en hadden we langer werk zodat we vrijgesteld waren van veel vervelende exercities. In Mechelen hebben we steeds een overvloed aan eten gehad en viel er over de kwaliteit in het algemeen niet te klagen !
De eerste dagen werden dan benut om de kamer-uitrusting, de persoonlijke uitrusting, het wapen, enz. af te halen in de respectievelijke magazijnen. De dagindeling, de lessenroosters, het inwendig reglement werden medegedeeld en er werd kennis gemaakt met de verschillende gebouwen. We ontvingen een verwelkomingsboekje met noodzakelijke raadgevingen, een overzicht van de activiteiten en de organisatie in het Centrum, en tevens heel wat wetenswaardigheden over de geschiedenis van de stad Mechelen, gevolgd door een rondleiding in de stad !
En of dat alles nog niet volstond, de eerste morgen werden wij gewekt met muziek uit de luidsprekers op het binnenplein van de kazerne, alhoewel, dat was de eerste, maar tevens de enige keer, daarna ging het er minder losjes aan toe !

De Dossin kazerne werd gebouwd in 1756 in opdracht van Keizerin Maria Theresia van Oostenrijk. Hij kreeg in 1936 de naam van de bevelhebber van het 7e Linie regiment tijdens WO I Luitenant Generaal Dossin, vereerd om zijn rol in de slag om de IJzer in 1914. Tijdens de Duitse bezetting, tussen juli 1942 en september 1944 diende het complex als deportatiecentrum en verzamelkamp voor Joden en Zigeuners, met alle dramatische gevolgen vandien. Ettelijke duizenden politieke gevangenen werden er opgesloten.van 1940 tot 1945.
Eind 1948 richtte het ABL er een school voor de administratie van de krijgsmacht op, het CAD het Centrum voor Administratieve Dienst Mechelen tot 1975. Het werd een opleidingscentrum voor financiële diensten, belast met het inlijven van rekruten bestemd voor de administratieve diensten van het leger en met het vormen van dactylos voor de Staven en Diensten. De omvang van de effectieven +/- 600 lln. en +/- 200 man kader rechtvaardigde het ter beschikking stellen van een tweede kwartier. En dit werd de kazerne Generaal Delobbe, aan de overkant van de straat !
Kazerne Generaal Delobbe is een voormalig predikheren- of dominicanenklooster. Vanaf  de Franse overheersing veranderde de bestemming der gebouwen zeer dikwijls, bejaardentehuis, militair hospitaal, krijgsarsenaal, na 1814 werd het kwartier Delobbe alleen nog voor militaire doeleinden gebruikt. Tegen de omheiningsmuur van de kazerne, niet ver van de serres werden de beulen van Breendonk, uitgezonderd de sinistere Weiss, geëxecuteerd.
In 1929 waren de twee kwartieren gekend onder de naam "Klein Kwartier" en "Militair Hospitaal" na  WO I kregen beide de naam Generaal Baron Dossin en Generaal Delobbe. Sinds 1977 werd Delobbe overgenomen door de stad Mechelen, eind 1973 werd het opleidingscentrum in de Dossin afgeschaft, waarna de kazerne Dossin in verval raakte. In de jaren 80 werd het complex in appartementen opgedeeld en blijft verder bekend als het "Hof van Habsburg".
Alleen al in de periode 1949-1962 werden er 15 000 miliciens, 750 KRO, 5 000 KROO, 700 beroepsofficieren, 8 000 beroepsonderofficieren en 150 kandidaat gegradueerden van het actief kader gevormd !

Exercitie deden we op de binnenkoer van de Dossin of buiten onder de bomen langsheen de Dijle, voor de lessen dactylo, cursussen militaire administratie, organisatie administratie, enz. marcheerden we in peloton naar Delobbe aan de overkant der straat en voor militaire oefeningen allerhande en schietoefeningen trokken we in mars naar de pleinen in Sint-Kathelijne Waver. Dat laatste in smokepak, gasmasker,infanterieschop, drinkbus, patroontassen, tentzeil en helm op ons achterste met een gevulde rugzak en bewapening, te voet naar het oefenterrein om daar cowboy en indiaantje te gaan spelen. In Aug. en Sept. 1961 was het mooi weer, dus het was zweten geblazen ! We hadden het wel getroffen met onze Pl. Cdt. 1 Wm De Brauwere wiens vrouw ook in het onderwijs stond, en van zodra we op het zanderige terrein kwamen, klonk het van, infanterieschopje in hakstand vastzetten, steel in het zand, bosje opzoeken en we konden beginnen aan ons rondetafelgesprek voor de rest van de namiddag ! Bij sommige andere pelotons was het andere koek ! Op de slaapzaal voor het ganse peloton hadden we een heus wapenrek met ons in bruikleen gekregen geweer.
Maar in de schietstand ben ik naar ik mij herinner slechts één keer gaan schieten met mijn Mauser-geweer, een overblijfsel van één van de twee wereldoorlogen,  doch dit was hoe dan ook een meevaller want we moesten het dan ook niet kuisen en dat was een prutswerk ! Leuke dingen (?), naar het schijnt, mochten we wel altijd een keer doen, zoals met een Energa-granaat schieten, of een avondoefening op het stort van de stad Mechelen en dan kregen we een thunderflash of vijf , want de voorraad moest waarschijnlijk op, om in het donker achter een collega zijn hielen te gooien ! Onder leiding van Adj. Gielen met ons gasmasker aan door een tent vol traangas lopen was wel geen sinecure, maar de exercitie op de binnenkoer van de kazerne met Adj. Bosmans die met zijn kiekepasjes naast ons meepikkelde, onderwijl luid bulderend :"Wie is hier de beste"  en zijn even laconiek antwoord : "Ik !", maakte veel goed.
Tijdens ons verblijf in het opleidingscentrum hadden drie voor ons toevallige gebeurtenissen plaats die we dus meemaakten. Er was een religieuze stoet in de Mechelse binnenstad waarbij we in peloton mee marcheerden, waarvoor we dus veel extra exercitie te verwerken kregen ! Elk jaar had er ook een sportcompetitie plaats tussen de administratieve dienst van het Nederlandse leger en het Belgische op de terreinen van KV Mechelen "Achter de kazerne" dus de Baron Michel. Laat dat nu juist tijdens onze opleiding zijn ! Daar ze bij ons buren, in Nederland de selectienorm, afgekeurd voor zware dienst betekent wel nog bruikbaar voor lichte dienst bij de administratie, ernstig namen, maar bij ons heel andere criteria hanteerden, wonnen wij Belgen , zoals elk jaar, heb ik later vernomen, met verve de strijd ! En tenslotte de derde gebeurtenis was wel uniek. Belgisch Congo was net onafhankelijk geworden, maar blijkbaar hadden ze de kaders voor een eigen nieuw op te richten leger over het hoofd gezien. Zien we plotseling een paar leger camions in de Delobbe kazerne arriveren, vol Afrikanen in niet al te fraaie brousse kledij, een paar dagen later zaten ze in splinternieuwe officiers uniformen vol strepen en sterren. Een rotgebeurtenis voor mij, want ik heb heel mijn diensttijd maar één keer de wacht op gemoeten, wel uitgerekend dan en wel aan de Delobbe kazerne, die je ziet links op de foto, en daar waren de bliksemsnel gepromoveerden gekazerneerd !
Die nieuwbakken zwarte officieren hadden waarschijnlijk het koloniale verleden nog niet verteerd. Aan de overkant der straat waren zoals veelal bij kazernes een paar soldatencafé's, en ze vonden er niets beters op dan, en dan nog meestal met een hoertje aan de arm, even binnen en dan terug buiten de poort van de kazerne te lopen, zo tot 4 à 5 maal achtereen, met een brede lach op het gezicht! Niet dat wij daar iets tegen hadden, verre van, was het niet dat wij telkenmale uit het wachtlokaal naar buiten moesten lopen, in houding, het geweer presenteren met de nodige militaire bevelen, de hele nacht door tot 's morgens terwijl toen al de eerste het spelletje speelden maar dan in de andere richting naar buiten ! Dit vergeet ik nooit en het was bovendien een ijskoude nacht ! Rusten en zeker slapen was er niet bij !

                           

Afgezien van de militaire activiteiten, zoals het uit en terug ineen knutselen van allerlei vuurwapens en het aanleren van moorddadige reflexen,  hebben we toch veel kunnen opsteken van de tot in de puntjes geregelde legeradministratie en de praktische kantoorinrichting die gefundeerd was op jarenlange ondervinding en verfijning. Toch keken heel wat reeds geoefende typisten bij het begin van de opleiding in de eerste sessie dactylografie raar op toen werd verkondigd : "Bij het leger wordt niet blind getypt, maar met de twee wijsvingers !" En voor het centreren van briefhoofden en adressen van een heleboel kazernes kwam heel wat cijfer en rekenwerk te pas, het aantal aanslagen bij een bladformaat of briefomslag kenden we weldra uit het hoofd ! En hoe we een afgebroken letter in oorlogstijd moesten vervangen door de combinatie van twee andere bleef voor ons geen geheim !  De eerste vier weken van de opleiding werden ook gebruikt om ons de nodige vaccinaties en herhalingen te geven en met beeld en klank werd ons seksueel leven bestand gemaakt tegen alle gevaarlijke invloeden van buitenaf ! En zo werden we na de verschillende theoretische cursussen met de nodige levenswijsheid en gehard voor het leven, geacht voldoende opgeleid te zijn om de problemen in de onderscheiden eenheden het hoofd te kunnen bieden. Wij kregen tenslotte tijdens een plechtige ceremonie, zoals alleen het leger dit kan, een marsbevel toegestopt waarmee elk op zijn manier de wereld werd ingestuurd !