Sint-Margriete : Een gouden bruiloft in 1921.

In die tijd was een gouden bruiloft nog iets buitengewoons dat op de avond voordien wel eens werd aangekondigd met kanongebulder en dat op de dag zelf gevierd werd met een indrukwekkende plechtigheid eerst in de kerk en daarna met een uitgebreide ontvangst op het gemeentehuis. Waarbij de jubilarissen in een open rijtuig stoetsgewijs het dorp werden rondgevoerd vergezeld van vele vrienden en bekenden. Geheel het dorp vierde mee feest, daar de sociale cohaesie, zeker op het platteland zeer sterk was ! Dat 50 jaar huwelijk eerder zeldzaam was, kwam daardoor dat men, om allerhande redenen, pas op latere leeftijd trouwde, en ook omdat de levensverwachting vroeger heel wat lager was dan nu het geval is, men kwam er gewoon niet aan toe ! Momenteel is een gouden jubileum meestal geen rariteit meer, maar wie weet, komt dit gezien de evolutie in de moderne gezinssamenstelling ooit eens terug ? Je weet maar nooit, het gezegde indachtig, er is niets nieuws onder de zon !

Zo werd in Sint-Margriete op zondag 4 september 1921 de vijftigjarige echtvereniging gevierd van het alom geachte echtpaar Pieter Mahieu - Lowieza De Vulder ( 1871-1921). Ze werden afgehaald met rijtuig en muziek aan hun woning en vandaar ging het in stoet naar de kerk en daarna naar het gemeentehuis voor de plechtige ontvangst. Aan de stoet nam ook een afvaardiging deel van Sint-Margrietenaren verblijvende buiten de gemeente. Dit alle bewijst hoe de jubilarissen de achting van hun medeburgers genoten ! Ook in de Hollandse grensgemeenten tellen ze niets dan vrienden, vooral onder de landbouwbevolking, waarvan Pieter sinds meer dan een halve eeuw de kleermaker was. Elke zondagmorgen, reeds bij 't kraaien der haan, ging Pieter op weg met een pak op de rug, om langs de destijds ongebaande, slijkerige polderwegen hetzij langs de Tonnebrug en Platluis ofwel langs de overzetten van de grote put aan Trientje De Weerdt of over de Passegeule aan het enig schilderachtig gelegen Keizertje, Klein Brabant, Oostburg en Schoondijke te bereiken !
Menigeen aldaar dacht nog lang met voldoening aan die vlijtige, vrolijke Piet die hun zo menig broekje en vestje heeft gepast onder het drinken van een borreltje klare met suiker !
Beiden behoorden tot de oudsten van het dorp, doch droegen nog flink de last der jaren en bovendien de opgeruimdheid had hen niet verlaten. Pieter was nog altijd, onafgebroken sinds 60 jaar, werkend lid der plaatselijke muziekmaatschappij en sloeg den "triangel". Reeds een paar jaren had hij, met hartzeer, afscheid moeten nemen van zijne "Alowies" zo noemde hij steeds de bombardon die hij sinds jaar en dag bespeelde !
Uit alle richtingen van België waren de oud-Sint-Margrietenaren opgekomen om mede feest te vieren, dat onder een stralende zon alle verwachtingen overtrof. Ze werden aan de grens der gemeente afgehaald en verwelkomd met de fanfare onder het spelen van een krachtige Vlaamse Leeuw ! Ook menigvuldige Nederlandse vrienden en kennissen kwamen het Jubelpaar eer bewijzen.
Een propvolle kerk, de heerlijke ontvangst door het gemeentebestuur ten gemeentehuize, de gloedvolle en toch eenvoudige toespraken, de dankbare en waarderende woorden van de Heer Voorzitter en de Bestuurder der muziekmaatschappij en last but not least het zo passende gedichtje door de lieve, jonge, juffer Leijman uit Antwerpen met al het gevoel van haar kinderlijk hart voor het jubelpaar voorgedragen, in naam der uitgeweken Sint-Margrietenaren, deed de brave oudjes wenen van geluk.
Buiten op de pui van het gemeentehuis wachtte hen nog een grootser schouwspel, al de dorpsgenoten, jong en oud, arm en rijk, stonden hen op te wachten. Daarna namen de jubilarissen plaats in het prachtig open rijtuig van de Heer A. Bonte, en onder de kundige leiding van muziekbestuurder de Heer P. Martens begeleide de fanfare de zegestoet, die wellicht nooit zo welgemeend een prins of vorst is te beurt gevallen !