De Frontbeweging tijdens de Eerste Wereldoorlog

Ironisch genoeg heeft het koppig afwijzen, door de Walen en Franssprekenden met de steun van koning en machtshebbers, van gerechtvaardigde en bij aanvang gematigde eisen van de Vlamingen, het land automatisch in de richting geduwd van wederzijds wantrouwen en verzet. Deels door een panische angst van de Franssprekenden voor tweetaligheid, deels door behoudsgezinde machtswellustelingen enkel bekommerd om hun bezit en verworven positie. Als gevolg van de jarenlange aanzwellende frustraties, mede door de onrechtvaardige en onwaardige wijze van optreden door de legerleiding tegenover de Vlaamse soldaten ontstond de Frontbeweging, die na de oorlog leidde tot het stichten van de officiële Frontpartij, welke bij de verkiezingen van 1919 vijf zetels behaalde.
Hoe is dit kunnen gebeuren ? De revolutie van 1830 was er duidelijk in de eerste plaats op gericht het autoritaire regime van de Nederlandse koning omver te werpen, en had als onderliggende opzet alle machtshebbers van de kaart te vegen, maar zeker niet een onafhankelijk Koninkrijk België op te richten. Bij de onlusten die daarop volgden verloren bijna duizend mensen het leven en vrij vlug werd een voorlopige regering opgericht, welke op 4 oktober de onafhankelijkheid uitriep en besliste een Nationaal Congres te organiseren. De 200 afgevaardigden stelden een grondwet op waarbij aan de burgers grote vrijheden werden toegekend, o.a. ook de vrijheid van gebruik van taal. Doch reeds tijdens de eerste drie maanden werden maatregelen genomen om de volledige verfransing van de nieuwe Staat door te voeren. Vanuit Brussel zorgde men ervoor dat het Frans op vrij korte termijn als enige bestuurstaal overbleef. Zo bestond het dat Eerste Minister Charles Rogier onomwonden verklaarde dat een Franstalig België een politieke noodzaak was.
De totaal negatieve reacties van Franstalig België en hun panische afwijzing van tweetaligheid, legden de basis voor een strijdbaar flamingantisme, dat bij de inval der Duitsers al snel leidde tot het activisme, de beweging die met forse steun van de Duitse bezetter hoopte lang gekoesterde, gerechtvaardigde, en steeds gedwarsboomde dromen te kunnen verwezenlijken. In Brussel werd gouverneur-generaal Von Bissing met de uitvoering hiervan belast. Doch het activistisch verhaal eindigde roemloos na het laatste mislukte Duitse offensief in 1918.
 In 1913 reeds was in het parlement de legerwet verworpen, die in de oprichting moest voorzien van Vlaamse regimenten in het Belgisch leger. Naar het schijnt werd in de wandelgangen gefluisterd over het afwijzen van de Vlaamse eisen door Koning Albert ! Bovendien bestond de verplichting Frans te spreken om kans te maken op promotie.
Belgische officieren die hun bevelen aan soldaten uitsluitend in het Frans gaven, ook al werden die door velen niet verstaan, leidde mede tot het ontstaan van de Frontbeweging, beweging van Vlaamse intellectuelen die ontstond tijdens de Eerste Wereldoorlog aan het IJzerfront.
Na een oproep van Albert I tot verdediging van het Belgisch grondgebied traden verschillende Vlamingen toe tot het leger in de hoop dat hun Vlaamse eisen zouden worden ingewilligd. Ze vergisten zich schromelijk!
Verrast door de reactie van de Vlaamse frontsoldaten op de pesterijen van de Franstalige oversten, stelde in 1916 de Belgische regering dat na de vrede de volledige gelijkheid in rechte en in feite zou worden verzekerd. Maar van die belofte van de Belgische overheid, de koning voorop, kwam in de praktijk niets terecht. Het antwoord van de legerleiding hierop, aan het front, was nog meer repressie, het regent straffen en krijgsraad of bedreigingen ermee.
De koning ging de Belgische geschiedenis in als koning-ridder en koning-soldaat. Terwijl de regering veilig in ballingschap was in Le Havre bleef koning Albert I gans de oorlog bij zijn soldaten, dit werd zeer geapprecieerd.
Na de oorlog werden dan ook onderstaande eerbetuigingen verspreid, volledig in de geest van die tijd en in de taal van die tijd! Pour les Flamands la même chose....