Na de trauma's van de oorlog kregen we op school elke dag een lepel levertraan te slikken, zogezegd hulp om terug aan te sterken en mochten we van thuis oud papier meebrengen om te ruilen voor klassenschriftjes. We zijn nog van de generatie van griffel en lei, en we hadden een inktpot in onze lessenaar en gebruikten een vloeiblad om onze moeizame pennenvruchten te beveiligen, want bestaande vulpennen mochten we niet gebruiken teneinde ons schoonschrift geen geweld aan te doen en stylo's of bic's moesten nog worden uitgevonden.
Ook moesten wij niet alleen nummerplaten hebben voor de auto maar ook voor onze fiets, rijwielbelasting is bijna zo oud als de fiets zelf en de betaling van de jaarlijkse taks werd sinds de ketting-aangedreven fiets bewezen met een elk jaar opnieuw af te halen metalen rijwielplaat, te bevestigen aan de linker voorvork. Deze belasting was een zaak van de provincies en die hadden elk hun eigen platen, ieder jaar een ander kleur en vorm. In Oost-Vlaanderen is ze afgeschaft in 1987.
Ook de verschillende gemeenten kunnen autonoom belastingen heffen en dit was ook destijds een gedroomde oplossing als er te weinig geld in de kas zat, ook nationaal en provinciaal ! Zo kenden wij ook de hondenpenning, taks die men moest betalen als men een hond had, die medaille kon men dan aan de halsband hangen als bewijs, soms kreeg men enkel een schriftelijke bevestiging. Die taks bestond gemeentelijk, provinciaal en nationaal maar niet noodzakelijk altijd alle drie te samen in hetzelfde jaar, was dit zo, dan had je brute pech ! Dit was een schoolvoorbeeld van willekeur ten top, de heffing hing niet enkel af van geldgebrek maar ook van een teveel aan zwerfhonden of als een uitbarsting van hondsdolheid de kop opstak.
Ook vroeger werden we eveneens geplaagd met de jaarlijkse autobelasting, maar wij moesten als bewijs het jaarlijkse taksplaatje aan de binnenkant van de voorruit aanbrengen, zodat dit ook bij afwezigheid van de bestuurder te controleren was !
Voor eigen gebruik mochten we wel thuis een varken slachten, maar dan moesten we vooraf een slachtbriefje halen en daarvoor moesten we dan naar een aangeduid café. Voor wel meer wettelijke verplichtingen waren we aangewezen op een herberg, alhoewel Sente al sinds 1902 een deftig gemeentehuis had. Dit was zo o.a. ook voor het ijken van de maten en gewichten of bij de zitdag van het Ministerie van Financiën voor het invullen van de belastingbrief. Was dit de macht der gewoonte, of waren de plichtsgetrouwe ambtenaren geobsedeerd door het goddelijke gerstenat, of waren de vroede gemeentevaderen bezorgd om het omzetcijfer van hun neringdoeners ???
En niet alleen voor het gebruik van een fiets of het houden van een hond moesten we belasting betalen, maar ook voor het bezit van een radiotoestel. Het was op de vooravond van de Groote oorlog in 1914 dat het eerste radioprogramma in België de lucht inging. Tijdens die oorlog was radio nog een exclusieve militaire aangelegenheid. Pas in 1930 werd de nationale omroep opgericht en kwam toenmalig minister Lippens af met een wet op luistergeld van ontvangsttoestellen, een jaarlijkse taks werd geheven op alle bezitters van elk toestel in hun woonst. Wij waren dus voor elk toestel op ons adres ingeschreven, vast of draagbaar, belastingplichtig. Daar het de gewesten verboden was die taks helemaal af te schaffen, maar men wel bevoegd was de aanslagvoet te wijzigen, heeft het Vlaams Gewest in 2001 het kijk- en luistergeld op 0 % gebracht. Slimme truc !
Toen had men nog buitenantennes nodig voor een goede ontvangst en zag men op de daken lange metalen draden verschijnen, hoe langer, hoe beter, zo iets als het bos van raken die men later nodig had voor de televisie. Vóór de tweede wereldoorlog waren er op een dorp nog niet zoveel radio's, wij hebben dus de snelle aangroei meegemaakt van het aantal toestellen.
Ofschoon er een tijd was dat radio niet bestond was er geen gebrek aan muziek, men maakte die zelf en tot in de verste uithoeken werd er gemusiceerd en gezongen dat het een lieve lust was. Er werd gezongen in naaiateliers, of bij jongeren in groep, op het land, in café's bij het uitgaan, op kermissen of gewoon thuis, of door volkszangers na de missen of bij evenementen !
En één van de Vlaamse volkse liedjes die op vele plaatsen gezongen werd, ook met aangepaste tekst per streek, gaat over alle belangrijke gebeurtenissen in een mensenleven, en tevens over een kostbaar bezit uit die tijd, dat we allen goed hebben gekend, maar nu nog enkel voorkomt bij folklore en als souvenir- artikel, over onze klompen of kloefen van destijds of zoals wij ze noemden : onze kloppers. Een pracht van een lied, waar ik nog heel goede herinneringen aan heb !!!
Op mijn kloefen
Toen ik klein was aan mijn voeten
Droeg ik altijd zware kloefen
En ik trok er mee gezwind
Naar de school rap als de wind
Kwam de meester mij te straffen
Ja dan moest ik zonder blaffen
Om mijn straffen uit te boeten
Gaan in de hoek staan op mijn kloefen
Op mijn kloefen ga ik dansen
En ik drink een druppel Fransen
Op mijn kloefen draai ik rond
Op mijn kloefen is t'gezond
En al dansen en al zwieren
De tafel rond zijn mijn manieren
En iedereen mag mij verzoeken
Ik dans altijd op mijn kloefen
Op mijn kloefen ga ik vrijen
Niemand zal mij dat benijen
Want mijn allerliefste Griet
Ziet naar mijne kloefen niet
Ze ziet alleen naar mijn goed harte
Naar mijn grillen en mijn parten
En iedereen mag me ontmoeten
Ik ben altijd al op mijn kloefen
Op mijn kloefen ga ik trouwen
Ja dat zal je nooit berouwen
Op mijn kloefen , k'ben t'gewend
Op mijn kloefen , k'ben kontent
Komt er dan iets te verschijnen
Ene dochter of ne kleinen
Dan zal hij ter kerke moeten
En ik ga mee al op mijn kloefen
Op mijn kloefen ga ik sterven
Niemand zal mijn kloefen erven
Want ik moet er mede gaan
Voor Sint Pieters deure staan
En dan zal hij mij niet vragen
Wat hebt ge aan uw voeten gedragen
Ik zal in d'helle niet moeten gaan boeten
Ik ga naar de hemel op mijn kloefen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten