Sint-Laureins : WO I - Oud-Strijders : André De Wilde.

Uit de lijkrede uitgesproken door de heer Albert Gailliaert, voorzitter, op het graf van de heer André De Wilde, lid van de bond der Oud-Strijders van Sint-Laureins.

...André De Wilde werd geboren te Sint-Laureins op 23.02.1891 en overleed te Sijsele op 24.06.1979 op 88-jarige ouderdom. Hij was van de klas van 1911. Destijds werd hij ingelijfd bij het 1e Jagers te voet te Charleroi alwaar hij voor de oorlog 18 maanden diende.
Hij werd terug opgeroepen op 28.07.1914, zijn regiment behoorde tot de 5e legerafdeling die voor opdracht kreeg de vesting Luik te verdedigen. Van meet af aan kwamen zij in contact met de vijand  te Luik. Zij werden in hevige gevechten gedompeld en zo kwam het dat André met zijn compagnie omsingeld en krijgsgevangen genomen werd. Onmiddellijk moesten ze te voet naar Duitsland, opgewacht door de vijandige burgerbevolking die hen beschimpte en uitjouwde. Zo kwamen ze terecht in het kamp van Soltau.
Weldra werden ze naar het kamp Edewecht gestuurd, waar zij echte dwangarbeid moesten verrichten. Hier verbleef André in uiterst slechte omstandigheden tot 1917. Toen werd hij uitbesteed bij de boeren uit het omliggende waar hij beter behandeld werd.
Kort na de wapenstilstand ontvluchtte hij, verkleed in burger, richting Roosendaal en kwam langs Holland terug naar huis, waar hij geestdriftig ontvangen werd.
Nauwelijks thuis, moest hij terug binnen om nu zelf de Duitse krijgsgevangenen te bewaken. In Augustus 1919 werd hij gedemobiliseerd met bijna 7 jaar soldatendienst achter de rug, waarvoor hij verscheidene malen vereremerkt werd...

Met dank aan Mevrouw Cappon-Gailliaert Julia

Sint-Laureins : WO I - Oud-Strijders : Julien De Pauw.

Uit de lijkrede uitgesproken door de heer Albert Gailliaert, voorzitter, op het graf van de heer Julien De Pauw, lid van de bond der Oud-Strijders van Sint-Laureins.

...Julien De Pauw werd geboren te Adegem op 30.03.1893 en overleed te Sint-Laureins op 12.02.1970. Hij behoorde tot de klas van 1913. In vredestijd zowel als in oorlogstijd werd hij ingelijfd bij de veldartillerie.
Hij maakte de veldtocht in 1914 mede tot aan de val van Antwerpen. Na de vernietiging der forten trok hij Nederland binnen alwaar hij geïnterneerd werd. Gedurende vier lange jaren wachtte hij daar in verveling, doch steeds in de vaste hoop op de bevrijding die eindelijk in 1918 ons Vaderland verloste van de verfoeilijke bezetting. Toen mocht hij naar huis komen en in vrede en vrijheid voort leven.
Julien was een goed lid van de oud-strijdersbond, en zo lang hij kon, was hij aanwezig op onze feesten, op onze herdenkingen en op de begrafenissen van zijn makkers oud-strijders...

Met dank aan Mevrouw Cappon-Gailliaert Julia.

Sint-Laureins : WO I - Oud-Strijders : Gerard Van Troyen.

Uit de lijkrede uitgesproken door de heer Albert Gailliaert, voorzitter, op het graf van de heer Gerard Van Troyen, lid van de bond der Oud-Strijders van Sint-Laureins.

... Gerard Van Troyen werd geboren te Diksmuide op 18.05.1884 en overleed te Sint-Laureins op 21.03.1969, hij heeft de hoge ouderdom van bijna 85 jaar bereikt. Hij was van de klas van 1904. In vredestijd werd hij ingelijfd bij het 4e Linie regiment. In 1914 werd hij terug opgeroepen bij dezelfde eenheid. Hij heeft ongeveer 8 jaar soldatendienst volbracht.
Eerst diende hij bij de forten rond Antwerpen, vocht verder mede in de slag van de IJzer te Ramscappelle, Booitshoeke en Nieuwpoort. Naderhand was hij er bij te Boesinghe, in het bos van Houthulst en in het offensief in Vlaanderen en dit tot aan de wapenstilstand.
Het ware onbegonnen werk al de heldenfeiten te vermelden die door onze regimenten, waartoe ook hij behoorde, gesteld werden in het slijk, het vuur en het water, terwijl ze onophoudelijk door een onzichtbare vijand werden bestookt met geweren, mitrailleuses, obussen en shrapnels, bommen en gassen. Hij maakte die lange periode van onmenselijke arbeid mede om de verdedigingswerken langs de IJzeroever, op, en telkens weer opnieuw, op te bouwen. Hij was er bij gedurende de eindeloze, zenuwslopende en gevaarlijke wachten, zonder enige tijding van zijn geliefden uit het bezette gebied. Van hem en zijn medesoldaten werd een wilskracht gevergd zo sterk als graniet om de last van die gewelddadige oorlogsjaren te dragen en de moed te behouden om het land te verlossen van de vijand. Het weze mij toegelaten hier te vermelden dat vriend Gerard een van die dapperen was, getuige zijn 8 frontstrepen, zijn vuurkruis, zijn IJzerkruis, zijn oorlogskruis met palmen, ridder in de kroon- en Leopoldsorde, e.a....

Met dank aan Mevrouw Cappon-Gailliaert Julia.

Sint-Laureins : WO I - Oud-Strijders : Leo Mercy.

Uit de lijkrede uitgesproken door de heer Albert Gailliaert, voorzitter, op het graf van de heer Leo Mercy, lid van de bond der Oud-Strijders van Sint-Laureins.

... Leo Mercy werd geboren te Sint-Margriete op 12.10.1876 en overleed te Sint-Laureins. Wettelijk behoorde hij tot de klas 1896, klas die niet meer opgeroepen werd voor de oorlog. Maar daar hij destijds na de loting beroepsmilitair werd is hij zodoende gerangschikt bij de klas 1900. Hij was soldaat bij het 8e Linie regiment. In 1914 werd hij terug opgeroepen en samen met de oudste klassen kreeg hij voor opdracht de vesting van Namen te verdedigen. Na de val van de forten van Namen werd onze vriend Leo krijgsgevangen gemaakt te samen met Petrus Jonckheere, Petrus De Buck, Victor Van de Bruane, Emiel Lekens en nog vele anderen.
Weldra werd hij weggestuurd naar het toen vijandige Duitsland waar hij gedurende 4 lange jaren in de onmenselijke kampen moest wachten op de lang uitblijvende bevrijding...

Met dank aan Mevrouw Cappon-Gailliaert Julia.

Sint-Laureins : WO I - Oud-Strijders : Raymond Trenson.

Uit de lijkrede uitgesproken door de heer Albert Gailliaert, voorzitter, op het graf van de heer Raymond Trenson, lid van de bond der Oud-Strijders van Sint-Laureins.

...Raymond Trenson werd geboren te Sint-Laureins op 21.01.1894 en is overleden te Sint-Laureins op 18.05.1973. Hij behoorde tot de klas van 1914. In het begin van de oorlog werd hij opgeroepen en thuis weggerukt om zijn soldatendienst aan te leren in het verre Frankrijk. Na enige maanden dril kwam hij reeds in 't begin van het jaar 1915 op het front terecht bij het 2e regiment Jagers te voet.
Van meet af aan heeft hij alle wederwaardigheden van zijn regiment meegemaakt en alle sectoren mede moedig verdedigd.
Wie herinnert zich niet die langdurende wachten, bij dag en nacht, in slijk en kou, en onder vuur, gedurende 4 eindeloze jaren ?
Wie herinnert zich niet die talloze obussen, shrapnels, bommen en granaten ?
Wie herinnert zich niet het gevaarvolle leven tussen geweer- en mitrailleurkogels, om dan nog niet te spreken van de gasoorlog ?
Wij, overblijvende oud-strijders, verliezen met hem een goede, gezellige en oprechte makker. Zijn dood schept een grote leemte in onze uitgedunde rangen. Van de 120 blijven er maar 17 meer over, waarvan de helft de samenkomsten niet meer kan bijwonen.
Ik heb Raymond dikwijls ontmoet in de kantonnementen achter het front in gezelschap van August Pieters en Richard De Vogelaere, steeds kwamen dezelfde vragen : Hoe lang nog ?
Voor zijn goede diensten aan het land bewezen werd hij meermaals vereremerkt met o.a. Het oorlogskruis met vergulde leeuw, het vuurkruis, het ijzerkruis, het kruis van ridder in de kroonorde en in de Leopoldsorde met zwaarden, en het kruis van officier in de orde van Leopold II met zwaarden...

Met dank aan Mevrouw Cappon-Gailliaert Julia.

Sint-Laureins : WO I - Oud-Strijders : Raymond De Vos

Uit de lijkrede uitgesproken door de heer Albert Gailliaert, voorzitter, op het graf van de heer Raymond De Vos, oud-krijgsgevangene en bestuurslid van de bond der Oud-Strijders van Sint-Laureins.

... De heer Raymond De Vos werd geboren te Sint-Laureins op 08.02.1892 en overleed er op 27.03.1971. Hij behoorde tot de klas van 1912 en werd ingelijfd bij het 2e Linie, gekazerneerd te Gent. Hij was reeds afgezwaaid toen hij terug werd opgeroepen op 28.07.1914 samen met nog vijf andere klassen. Toen het 2e Linie werd ontdubbeld in het 2e Linie en het 22e Linie kwam hij bij het 22e Linie terecht dat deel uitmaakte van de 1e legerafdeling. Deze laatste werd naar Tienen gestuurd om opgesteld te worden op de Gete.
Op 18.08.1914 onderging het 22e de vuurdoop te Sint-Margriete-Houthem. Het 3e Duitse legerkorps liep stormloop tegen de stellingen van het 22e op de Gete. Het is in dit zeer hevig en bloedig gevecht dat hij betrokken geraakte. Samen met zijn makkers weerstonden ze zo lang mogelijk aan de Duitse stoottroepen en gaven hierdoor aan de overige Belgische troepen de kans zich achter de forten van Antwerpen terug te trekken. Meer dan de helft der manschappen sneuvelde in dit onmenselijke gevecht. Als bij wonder ontsnapte hij aan de dood tussen de gesneuvelde en door vlijmscherpe bajonetten gekwetste makkers. De slag bij Sint-Margriete-Houthem staat geblokletterd in de militaire geschiedenis van ons land en de naam schittert in gouden letters op het regimentsvaandel.
Hij werd, in Duitse handen gevallen, opgejaagd als krijgsgevangene naar Duitsland bij een zeer vijandige en misleide bevolking. Hij werd samen met de andere krijgsgevangenen overgebracht naar het kamp van Soltau waar ze met duizenden opgesloten zaten, bewaakt door schildwachten met moordend schroot en gedresseerde, bijtende honden. Wat ze te eten kregen, was teveel om te sterven maar te weinig om te leven.
Hier ontmoetten verschillende gevangenen van Sente elkaar : Raymond De Vos, André De Wilde, Petrus De Buck, Victor Van De Bruane, Emiel Lekens en Petrus Jonckheere. Na enige maanden werden Raymond en André uitgestuurd om te werken op nabijgelegen hoeven, waarna ze na het tekenen van de wapenstilstand er in slaagden doorheen de vijandelijke patrouilles voorzien van speurhonden, op eigen houtje, de Hollandse grens te bereiken om aan te komen in Roosendaal. Van hier uit keerden ze graatmager, maar blij, huiswaarts.
Hij deed zijn plicht tot het einde toe waarvoor hem 8 frontstrepen werden toegekend en hij vereremerkt werd met verscheidene eretekens...

Met dank aan Mevrouw Cappon-Gailliaert Julia

Sint-Laureins : WO I - Oud-Strijders : Jules Van Der Sickel

Uit de lijkrede uitgesproken door de heer Albert Gailliaert, voorzitter, op het graf van de heer Jules Van Der Sickel, medestichter en bestuurslid van de bond de Oud-Strijders van Sint-Laureins.

... De heer Jules Van Der Sickel werd geboren te Wontergem op 03.03.1885 en overleed te Sint-Laureins op 10.03.1971. Hij behoorde tot de klas van 1905 en was 29 jaar toen de oorlog uitbrak in 1914. Door loting werd hij als milicien aangeduid, maar als gediplomeerd brancardier van het Rode Kruis werd hij niet opgeroepen in vredestijd, doch bij de mobilisatie in 1914 moest hij onmiddellijk het leger vervoegen in het depot van Dendermonde. Van hier werd hij naar het hospitaal van Leuven gestuurd om de gekwetsten te verzorgen. Als gevolg van het Duitse offensief werd dit hospitaal achtereenvolgens verplaatst naar Gent, Zeebrugge en Oostende. Hier werd onze goede vriend gelicencieerd en naar huis gestuurd.
Maar nog vooraleer de Duitsers Sint-Laureins bereikt hadden in 1914 vertrok hij naar Holland en kwam terecht in Uden, alwaar hij tot 01.03.1915 verbleef. Gekweld door de gedachte zijn makkers op het Belgische front niet te kunnen bijstaan vertrok hij vrijwillig over Rotterdam, Londen en Calais om opnieuw het Belgische Leger te vervoegen. Reeds in juni 1915 trok hij naar het front en maakte deel uit van de 6e legerafdeling. Hij deed dienst bij de "colonne d'ambulance" in de sectoren van Steenstraete en Diksmuide, waar hij zeer verdienstelijk en levensgevaarlijk werk verrichtte. Als soldaat van de oudste klassen, bracht hij hier twee lange jaren door aan het front.
Op het einde van 1917 werd hij naar het kamp "Richard" gestuurd, nabij Tours en vandaar vertrok hij naar de sanitaire trein, om de gekwetste en zieke soldaten van Adinkerke naar Calais te vervoeren, een gevaarlijke taak daar dat traject zeer vaak werd gebombardeerd. Hij eindigde zijn oorlogsdienst in 't veldhospitaal van Beveren aan de IJzer, waar hij hielp bij de radiografie, vooraleer te worden gedemobiliseerd.
Voor het volbrengen van zijn plicht voor Volk, Land en Gezin werd hij vereremerkt met tal van onderscheidingen o.a. Oorlogskruis met Palm, Burgerkruis 1e klas en vele andere ...

Met dank aan Mevrouw Cappon-Gailliaert Julia.

Sint-Laureins : WO I - Stichting van de V.O.S.

Woensdagavond 20.08.1919 werd in Sint-Laureins een afdeling van de V.O.S. gesticht. Meester Albert Gailliaert werd tot voorzitter verkozen, dokter August Van Damme tijdens WO I officier geneesheer werd ere-voorzitter, de heer Bertrand Hoste werd onder-voorzitter, de heer Clement Van De Voorde secretaris en de heer Georges Van Holsbeke penningmeester. Verscheidene personen namen bij die gelegenheid het woord en er werd besloten geldelijke middelen in te zamelen voor het oprichten van een gedenksteen ter verheerlijking en nagedachtenis der gesneuvelde soldaten. Er was reeds 2500 fr. bijeengebracht op 28.09.1919 toen de gemeentekermis plaats vond waarbij de feestcommissie besloot het overschot der onderscheiden feesten en prijskampen eveneens te besteden aan hetzelfde doel. Na contact te hebben genomen met enkele kunstenaars, kwamen twee offertes binnen, vergezeld van een plaasteren maquette. De opdracht werd na rijp beraad toevertrouwd aan beeldhouwer De Visscher van Eeklo voor de som van 6000 fr. De maquette van de tweede kunstenaar uit Zelzate bleef  in het bezit van het bestuur en wordt nog steeds met eerbied bewaard. Bij de keuze gaf het bas-reliëf, op de voorkant aan de rechterzijde, van de treurende moeder zinnebeeld van het oorlogsleed, de doorslag. Op de achterzijde lezen we : "Wij streden voor vrijheid ten bloede,
                                         Gebruik haar in blijheid ten goede."

Een eerste activiteit van de Sint-Laureinse oudstrijdersbond was het planten van een symbool der vrijheid, een beukenboom, waarvan door Meester Gailliaert in de gelegenheidstoespraak, namens de oud-strijders gezegd werd : "Later zullen de bruine beukeblaren doen denken aan het bloedig offer dat de gesneuvelden voor de vrijheid brachten".
Op zaterdag 22.11.1919 verjaardag van de koning te Brussel, werd de vrijheidsboom plechtig ingehuldigd. Om 13 uur begon het feest met een stoet : Gendarmes, Concordiafanfare, oud-soldaten, met daarna de vrijheidsboom gedragen door 8 oud-strijders gevolgd van heel hun bond, de scholen, handboogmaatschappij, pompiers, toneel, staatsbedienden, gepensioneerden, gedecoreerden, godshuizen en arm-, kerk-, en gemeentebestuur in deftig pak met streepjesbroek en bolhoed. Onder klokgelui, muziek en gezang trok de stoet vanuit de Leemweg, doorheen de Dorpsstraat en terug. Daarna werd door de dienstdoende burgemeester het boompje geplant bezijden het gemeentehuis, onder het spelen van de Brabançonne en gevolgd door een toespraak door schepen Honoré De Vos. Behalve de heer Gailliaert sprak ook nog Gilbert Bolland, ontvanger der belastingen en werden vaderlandse liederen gezongen door de schoolkinderen.Heel de gemeente was bevlagd en er was veel bezoek uit het omliggende.

Op zondag 22.08.1920 werd dan een groot vaderlands feest gepland ter gelegenheid der onthulling van het gedenkteken der gesneuvelde soldaten en de overhandiging door het gemeentebestuur van een vlag aan de Oud-Strijders.
Doch gezien de komst van Zijne Koninklijke Hoogheid de Hertog van Brabant naar Eeklo werd de onthulling verdaagd tot op 26.09.1920 zijnde kermis-zondag.                                                                 's Morgens had de overhandiging van het vaandel plaats op de kiosk voor het gemeentehuis, door schepen Petrus Hoste aan de voorzitter van de oud-strijdersbond, die ze na de toespraken doorgaf aan de vaandeldrager Prosper Bultinck. Na het vaderlands lied gespeeld door Concordia, begaf men zich in stoet naar de kerk voor de plechtige mis met gelegenheidssermoen door een loopgraven-aalmoezenier met op zijn uniform acht frontstrepen en een indrukwekkende reeks eretekens. De vlag werd plechtig gewijd door E.H. De Temmerman, pastoor-deken te Eeklo.
Na de middag begon het eigenlijke feest. Vanaf 14 uur was het al een heen en weer geloop van je welste. De bestuurder van de nieuwe autobus tussen Sente en Balgerhoeke moest meerdere keren de rit overdoen. Toch vertrok op de gestelde tijd de stoet vanaf het gemeenteplein. Meerdere muzieken en Vossen, een wagen van de schuttersgilde met de onmisbare uitbeelding van een drankorgie, een wagen van Oost-Vlaanderen met uit al zijn steden de bijzonderste bezigheid of handelsactiviteit. Een mooi idee, alhoewel het volk een soms zonderlinge uitleg gaf voor het jongentje met een zwijn in de handen, Eeklo voorstellende, wat inderdaad voor vele interpretaties vatbaar was ! Veel bijval had een schone groep van kleine verpleegstertjes met borden waarop de namen van de 15 gesneuvelden van Sente, als apotheose volgde de grote monumentale wagen van het Heilig Hart met zijn rijke versiersels. Na gedraaid en gekeerd te hebben in de Dorpsstraat kwamen allen terug op het hoekje van het plein voor de eigenlijke plechtigheid. Toen het doek viel klonk een krachtig "Te Velde"  door de trompetters en de Brabançonne, gevolgd door een aandoenlijk dodenappel, waarna de burgemeester zijn redevoering hield en ook de voorzitter van de V.O.S. wiens stem over gans Sente weerklonk. Na een stijlvolle bloemenhulde gaf de turnclub van Maldegem een staaltje van zijn kunnen en lieten de verschillende fanfares het beste horen uit hun repertorium. Tot laat bleven de feestvierders uit het omliggende in Sente!

Sint-Laureins : De fanfare of onder ons gezegd 't Muziek van Sente van 1923 tot 1938 ! De ontbinding.

Dit vierde en laatste deel bevat nog een paar hoogtepunten van de fanfare maar toont ook de barsten die stilaan ontstaan in de bestuurlijke leiding. Er komen financiële problemen, als gevolg van het succes, vandaar de herhaalde vragen tot verhoging der gemeentelijke subsidie. Bovendien kunnen de oude bestuursleden, vooral het driemanschap, dat er al bij was quasi van bij het begin, geen afstand doen van hun machtspositie ten voordele van jongere met nieuwe ideeën. En tot overmaat van ramp komt ook nog het typische verschijnsel de kop opsteken, wat trouwens bij nog landelijke dorpen voorkomt, en wat in Sente nog vele jaren later een pertinente rol zal spelen bij vele, zo niet alle, verenigingen of organisaties, namelijk een vorm van jaloezie of afgunst tussen personen of families, wat betreft leidinggevende functies. Wat dan vooral tot uiting komt bij verkiezingen en wat men dan eufemistisch "de politiek" noemt, maar dan wel met een zeer kleine "p", van de serieuze heeft men meestal zeer weinig pap ge-eten. Helaas veroorzaakt het wel heel wat ruzie en miserie, niet alleen bij verenigingen, maar het drijft zelfs hele families uit elkaar. Zo valt in 1938 als gevolg van deze drie oorzaken, het doek voor "CONCORDIA" na lange jaren van voorspoed en succes !
Klik hiernaast links op de pagina met dezelfde titel voor een overzicht.