Het ontwerp van besluit van de Vlaamse Executieve, houdende erkenning en subsidiëring van verenigingen voor vakantiespeelpleinwerk, gegeven te Brussel onder voorzitterschap van de Heer G. Geens op voordracht van de Gemeenschapsminister van Cultuur de Heer K. Poma, besliste dat het speelpleinwerk op een nieuwe wettelijke basis diende geregeld. In plaats van de overaccentuering van de aspecten veiligheid, passief toezicht en afbakening, dient in de toekomst, enerzijds meer belang gehecht aan de pedagogische begeleiding en anderzijds aan de avontuurlijke aanleg en uitrusting van het terrein. Nieuw is ook dat in de toekomst geen infrastructuur meer erkend of gesubsidieerd zal worden maar wel de pedagogische werking. De erkenningsvoorwaarden bevatten bovendien daarnaast nog heel wat andere bepalingen !
Alhoewel de speelpleinwerking over de hele periode prima en met steeds stijgend succes verliep, waren er ook enkele donkere bladzijden in het hele verhaal ! We verloren in het dramatische ongeval op de weg naar Watervliet onze goede vriend en hoofdmonitor Stefaan De Beir wat een grote verslagenheid teweeg bracht. Minder ingrijpend en makkelijker aanvaardbaar was telkenmale het afscheid nemen van de onderscheiden onderpastoors die zich hadden ingezet voor de speelpleinwerking, maar nu ergens anders hun apostolaat mochten verder zetten. Maar tot tweemaal toe kregen we ook een aanval te verduren op het gebruik van het plein, op een, op zijn zachtst gezegd achterbakse wijze !
Een keer in 1983 toen er sprake van was dat de rijkswachtkazerne Watervliet diende te verlaten en naar Sint-Laureins zou worden overgebracht. Ondanks de vraag van het gemeentebestuur om geen nieuwe rijkswachtkazerne te bouwen in Sint-Laureins, maar de oude kazerne in de Calusstraat in Watervliet te moderniseren, blijft de rijkswacht bij zijn beslissing in de gemeente een nieuw complex neer te poten. Na onderhandelingen met het OCMW van Sint-Laureins en een bezoek aan verscheidene percelen nam de rijkswacht een optie op een deel van het speelplein in de Smissestraat, maar het is uiteindelijk de Commissie van Aankoop die moet beslissen of de gronden al dan niet aangekocht worden. Bij het gemeentebestuur is men allerminst opgetogen met een eventuele verhuis van de kazerne naar het speelterrein ! Volgens het schepencollege zijn er voldoende alternatieven om op een andere plaats de vier rijkswachtwoningen met administratieve gebouwen en garages op te trekken. Gelukkig werd dit gevaar afgewend, de rijkswachtkazerne Watervliet bleef in gebruik tot 1990, de huisvesting van de rijkswachtgezinnen was al gestopt in 1976, maar het nieuwe moderne complex kwam in de Rommelsweg, alwaar het heden te dage ook al verlaten is.
Een andere keer, maar ditmaal veel erger en van langere duur bij de komst van pastoor Broodcoorens.
De vroegere pastoors Moens, De Smet en Ingels gaven hun volle zegen i.v.m. het speelplein, alhoewel alle werk hierbij horend door hun onderpastoors werd gedaan met behulp van parochiale vrijwilligers. Doch toen pastoor Ingels schielijk kwam te overlijden ontstond er een vacuüm dat moest worden ingevuld door onderpastoor Laureyns en toen in 1975 een opvolger pastoor De Waele werd gevonden, bleek zijn huishoudster Gilberte, een uitgesproken bazig type, de lakens naar zich toe te trekken, waarin ze door de ziekelijke toestand van de pastoor aardig slaagde. Toen pastoor De Waele dan ook nog vrij onverwacht kwam te overlijden bleef de parochie nogmaals verweesd achter.
In 1977 werden we dan opgezadeld met pastoor Broodcoorens, een klein vinnig manneke, altijd druk doende, hyperactief en tot op het maniakale toe gefocust op materiële maar uitgesproken financiële zaken ! Hij hield er met betrekking tot zijn ambt nogal afwijkende opvattingen op na, afgezien van het al of niet berustende op grond van waarheid ! Hij wou me tot vervelens toe overtuigen dat "parochie" een woord zonder inhoud was, dat het minder dan niets vertegenwoordigde en dus juridisch geen de minste betekenis had, dit zijnde zijn eigen woorden. Bovendien voor ogen houdende dat de jeugd geen wingebied voor hem was, wou hij van de hele parochiale jeugdwerking af. De twee jeugdlokalen die op parochie-eigendom stonden wou hij verkopen, het "Roelandshof" lokaal van de plaatselijke chiromeisjes en gezet door de parochiegemeenschap kreeg hij later uiteindelijk toch verkocht aan de gemeente, maar hij kreeg geen vat op het "Jeugdcentrum" lokalen van de chirojongens waarin ondertussen ook het jeugdhuis was ondergebracht, doch hij liet geen enkele kans onbenut om hen in een slecht daglicht te stellen. Onderpastoor Laureyns, die ondertussen ook ondervond welk vlees hij in de kuip had, gaf de hele jeugdwerking uit handen en liet administratie en boekhouding aan mij over.
Maar aan het speelplein had Broodcoorens zich mispakt, daar het eigendom was van het OCMW en slechts gehuurd door de Parochiale werken aan 1500 fr. per jaar, kon hij dit niet verkopen aan de voetbalclub, zoals hij had gehoopt ! Hij drong er wel op aan dat ikzelf het plein zou huren, verder werken onder vorm van VZW, maar hij moest wel alle subsidies hebben die we kregen van het Ministerie van Cultuur, niet alleen deze voor de werking, maar ook de monitorenvergoeding, de moni's moesten dit maar gratis doen ! Aan geld voor onderhoud van het plein en de drie jeugdgebouwen moest ik maar zien te komen met diep geloof en vertrouwen, het "manna" zou zo uit de hemel vallen, dixit de pastoor ! Ondertussen probeerde hij bij de maatschappijen op eigen houtje de brandverzekeringen en ongevallenverzekering op te zeggen, wat niet doorging en schreef ieder die enigszins betrokken was aan om er op te wijzen dat hij persoonlijk geen enkele verantwoordelijkheid wenste te dragen.
Maar wie dacht het nu wel gehad te hebben, had zonder de goede herder en zijn discipelen gerekend !
Bij het begin van het groot verlof, toen de speelpleinwerking van start ging, merkte één der monitoren op dat er aan het toegangshek een bordje hing : "Privaat terrein - Verboden doorgang". Niemand van ons wist van waar dit kwam, men dacht eerst dat dit te maken had met de voetbalclub die het plein nieuw ingezaaid had, tot ik enkele weken later toevallig iemand van het OCMW ontmoette die mij vroeg wat er nu verder met het speelplein zou gebeuren ! Bij navraag bleek toen dat Broodcoorens, zonder iemand te verwittigen, enkele dagen vóór het groot verlof met een aangetekend schrijven, in naam van de kerkfabriek, volgens hen zonder iemand te raadplegen zo beweerden ze althans, de huur van het terrein bij het OCMW had opgezegd ! Zelfs het gehele OCMW bestuur, wiens naam toch iets anders zou laten vermoeden, deed of hun neus bloedde, zei niets en hing het bordje "Verboden toegang" aan de ingang, dat wij uiteindelijk, gelukkig opmerkten !
De verantwoordelijkheidszin van beide instanties stemt tot nadenken, stel dat er een ongeluk was gebeurd, wat op een avontuurlijk speelplein niet ondenkbaar is, er speelden daar al een paar weken meer dan honderd kinderen, begeleid door monitoren gevormd tijdens cursussen erkend door het Ministerie. Echt een staaltje van onverantwoord gedrag !!
Enkele leden van een nieuwe door de pastoor opgerichte vzw Sint-Laurentius voor het beheer van de parochiale gebouwen waren het speelplein eerder genegen en eisten in augustus 1978 een vergadering achter gesloten deuren met de pastoor. De meesten waren voor een huur door hun orgaan maar de pastoor bleef hardnekkig weigeren en het bestuur kon de secretaris en schatbewaarder van de vzw, Antoine Blondeel en Marcel De Neve, overtuigen om aan huis bij mij langs te gaan om alles nog eens door te praten en alle mogelijkheden te bekijken.
Doch hier had men zonder Broodcoorens gerekend ! Midden tijdens dit bezoek kreeg ik een telefoontje van pastoor Broodcoorens : "Ik houd er aan U als voorzitter van het speelpleincomité ervan op de hoogte te brengen dat ik deze morgen een brief heb gezonden aan het OCMW om te melden dat de vzw Sint-Laurentius het pachtcontract i.v.m. het speelplein niet kan aannemen." De afgevaardigden van de vzw zaten daar voor Piet Snot, waren met verstomming geslagen, te meer daar ze van die brief niets schenen af te weten ! Resultaat : vergadering gesloten !
Bij navraag aan OCMW-voorzitter R. Matthijs bleek bewuste brief na dagen nog niet toegekomen.
Trouwens bij mijn verscheidene contacten op het Bisdom i.v.m. deze materie bleek Broodcoorens beslist niet in zijn eerste leugen gestikt !
Het OCMW had ondertussen wel een bod gekregen van de voetbalclub De Goalgetters, maar zagen ook liever de speelpleinwerking niet verloren gaan en uiteindelijk hebben enkele leden van de vzw tegen de zin van hun voorzitter een nieuw huurcontract getekend, de huurprijs steeg wel tot 5.000 fr. en de pastoor, hij hield koppig vol en weigerde te tekenen ! De boekhouding en de werking zouden verder toevertrouwd worden aan het speelplein comité ! Wij zaten nog met Broodcoorens opgescheept tot 1985.
Nog maar goed dat de kinderen die op het sportpark elke dag hun vakantiepret kwamen botvieren, nooit de dupe van het belachelijke circus zijn geweest !
En het speelplein, het was weer eens gered en het is in de Smissestraat gebleven tot op heden, al was het onder een andere beheersvorm !
En zodoende kon het slotfeest in 1985 wel een heel bijzondere aangelegenheid worden, we vierden 30 jaar speelplein. Zo kon op zaterdag 12.04.1986 een play back show doorgaan in de parochiezaal voor de aankoop en de installatie van nieuwe speeltuigen. Kon in 1990 vijfendertig jaar speelplein gevierd worden. Kregen we in 1995 de viering 40 jaar speelplein met optreden van Gunther Neefs. Hadden we in 2000 reeds 45 jaar speelplein te Sint-Laureins met een optreden van een clown en een speelpleinbrunch met bovenop een investering voor meer dan 700.000 frank aan speeltuigen. En in 2005 bij de halve eeuw speelpleinwerking vierde men voor deze 50e verjaardag twee dagen feest : op vrijdag 26 aug. receptie en kaas- en wijnavond voor moni's en oud-moni's en op zondag 28 aug. spaghetti voor de ouders en sympathisanten met animatie en optreden van de kinderen
Gelukkig hebben we nooit een zwaar ongeval op het plein gehad, het pakje gele ongevalsverklaringen die ik hier voor mij liggen heb zijn op een paar littekens na zonder gevolg gebleven.
Ondertussen was de tijd rijp het speelplein in handen te geven van de jongeren, een flinke groep comitéleden onder leiding van Piet Vandevelde. Het vervolg van het verhaal is aan hen !
De toekomst ligt in 't Singelken !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten